Lieve, lieve vrienden,
In dit seizoen van de mensheid voeren frustratie, woede en onmacht de boventoon. Al dat wat onder het oppervlak al sluimerde, dat was genegeerd, verstopt of zorgvuldig gemaskeerd voor ‘t zelf en de buitenwereld komt nu bij de minste aanraking naar buiten. En vaak ontspruit zich dat dan als ’n onstuimige eruptie van hete lava zoals bij een slapende vulkaan die zijn bestaan weer herinnerd. Het baant zich een weg naar buiten en het ontziet dan niets en niemand. Het brandt een weg door het leven en verschroeit onderwijl meedogenloos en willekeurig verbindingen en verbintenissen tot as. Om uiteindelijk uitgeblust in een vallei tot stilstand komen…hard en koud zoals het voelde toen het diep weggestopt was..
Elk mens die in deze confronterende fase de liefdevolle aandacht naar binnen richt zal deze furie in meer of mindere mate in zichzelf ontdekken. Het niet willen zien, het wederom willen ontkennen van de aanwezigheid zal de vernietigende eruptie enkel maar krachtiger maken. Waardoor de pijnlijke ontreddering zal groeien en groeien en zo meer en meer over zijn omgeving zal blijven voortvloeien. Deze pijnlijke massa voor mens, dier en aarde, zal pas weer in een ander tijdperk tot vruchtbare grond zijn getransformeerd voor de generaties die nog zullen komen. Zo kunnen zij leren van het heden wat dan aards verleden is. De mens vergeet immers zo makkelijk en snel.. En hoe harder er ontkend wordt dat ALLES bij elk mens ZELF begint en eindigt des te meer er in de toekomst te leren valt..
En een ieder die zich nu geroepen voelt zich naar de innerlijk stille kracht van liefde te keren zal deze persoonlijke en menselijke furie moedig onder ogen komen. Dat mens zal in staat zijn die furie te bedanken. Bedanken voor de aanwezigheid in de periode dat ’t leek nodig te zijn, toch in het nu heeft het zijn betekenis verloren. Deze mensen zullen niet anders kunnen dan boven ’t tumult van de aardse binnen en buitenwereld uit te stijgen. In een vredig onbevangen staat van zijn zullen zij de wereld observeren en dienen daar waar nodig is. Zo vormen zij samen in ‘t NU de vruchtbare grond voor de generaties die in het nu leven om te kunnen leven.
Elk leven en dus ook mens heeft dus zo zijn taak om de dynamiek van het leven in beweging te houden. Alles in balans. Zonder de dynamiek van dualiteit is er geen beweging en zonder beweging is er geen leven op aarde. En dat leven, die dynamiek, leeft middels vele cyclussen groot en klein. Van opbouw, groei en afbouw, geboorte en dood, zomer tot winter. En alles, alles keert terug. En zo zal ook de hectiek zoals die nu op aarde aanwezig is weer tot rust komen om vervolgens weer opnieuw de opbouw de cyclus te vervolgen.
En daarom, lieve vrienden. Is de één is niet beter dan de ander maar is ieder mens even mooi, uniek en nodig voor elkaars bestaan. Is de één niet wijzer dan de ander maar leeft elk mens precies die taak in de aardse dynamiek, in welk moment dan ook, die het bij geboorte op zich heeft genomen.
Respecteer elkaar in welke hoedanigheid dan ook. Heb elkaar lief welke taak de ander ook voelt te moeten vervullen. Samen vormen we met alles dat leeft DE dynamiek dat leven IS. Samen zijn wij de hartslag en de stilte ertussen. Samen zijn we het orkest, het leven de schitterende en soms uitdagende symfonie en ’t Al bepaald het ritme. Alles en iedereen is dus perfect en precies zoals het is. En Leven is niet compleet zonder het één of het ander laat staan zonder de één of de ander.
WIJ ZIJN EEN. ALLES IS.
Alle liefs, Anoeska
