Orakeltje op blokfluitles

Elk kind is een wonder en bijzonder, niet één uitgezonderd. En toch schijnen er ouders te zijn die er van overtuigd zijn dat hun kind net even specialer is dan elk ander kind. Zij doen mij denken aan die ouders die hun kind van talentenjacht naar talentenjacht slepen. Het kind zelf is meestal helemaal niet overtuigd van zijn/haar talent maar als mama of papa het zegt zal het wel zo zijn. Uit loyaliteit gaat zo’n kind erin mee en niet omdat de ziel aangeeft: Dit is jouw pad. Afijn, een soort van spoedcursus: Hoe maak ik mijn kind ongelukkig.

Deze ouders kom je tegen in allerlei “wereldjes” zoals zang, dans, muziek ect. En…. in het wereldje der paranormaaltjes. Mama, papa of beiden zijn er van overtuigd dat hun kind een soort van spiritueel uitverkorene is. Wat vaak tot gevolg heeft dat zo’n kindje via dat etiket behandeld wordt en dusdanig ten tonele geduwd wordt. Hierdoor ontstaan in mijn ogen van die kleine kunstmatige orakeltjes die zich door plicht geroepen voelen zich ook zo te gaan gedragen. (Waar menig ander volwassene bij het aanhoren spontaan allergische reactie’s van krijgt).

Laatst vertelde een moeder mij vol trots dat haar zoontje van 7 “op Reiki zat” en zijn volgende cursus zou Aura lezen worden.. Wat is er in hemelsnaam mis met blokfluitles?? schoot mij meteen te binnen. Of voetbal, balletles of van mij part huttenbouwen?! Op mijn vraag: ‘Vindt hij dat echt leuk?’ Was haar glunderende antwoord: ‘Ja, want ik heb het ook gedaan en dit hoort bij hem. Hij is zo open en spiritueel! Alsof ik mijn eigen spiritueel leraar in huis heb!’ Ik sputterde nog iets over de plaatselijke knutselclub maar dat was duidelijk tegen dovenmans oren. Zelden sta ik met een mond vol tanden… dit was dus even zo’n momentje.

Elk kind is puur en staat open voor het ongeziene, zij staan immers nog zo dichtbij de bron omdat zij zo jong en puur zijn. Maar naar mate ze ouder worden en zich bewust worden van de overtuigingen van de buitenwereld en zichzelf sluit dit zich meestal als vanzelf af. Niets uitverkoren dus, maar eigenlijk heel gewoon en logisch. Dit is ook waarom kleine kinderen vaak de Spirituele Wereld zien of horen. Is het echt het gekozen pad van de ziel van het kind dan zal het sluimerend aanwezig blijven of afsluiten en zich pas op (veel) latere leeftijd weer openbaren zodra de tijd er rijp voor is.

Een gezonde manier om hiermee om te gaan is door het kind gewoon het kind te laten zijn en het niet als een volwassen medium te behandelen. (Zodat zij later niet het gevoel hebben het innerlijk kind te moeten herontdekken..). Lekker onbezonnen spelen, ravotten, kliederen, kleien en kind laten zijn is zo belangrijk voor de ontwikkeling van elk kind. Dus ook als dit kind wel een medium in de dop zou zijn! En als je dan toch iets speels-spiritueels met het kind wilt doen dan zijn er superleuke kindermeditaties, mandalakleurboeken en kinder yoga clubjes genoeg. Allemaal echt gericht op het kind zijn. En natuurlijk als ouders niets ontkennen of wegstoppen als het kind dingen ervaart die niet van deze wereld zijn. Maar het ook niet benadrukken of groter maken dan het is. Het is iets geheel normaals, net als ademhalen. En hoe normaler er mee omgegaan wordt hoe natuurlijker het verloop van een eventueel talent zich zal ontwikkelen.

Dus calm down ouders, je hebt een prachtkind waar je bijzonder trots op mag zijn! En dat hokje waar je, je kind in koestert? Dat maakt er alleen maar naar dat je het kind het gevoel kan gaan geven dat het niet bijzonder zou zijn zonder dat mogelijke “talent”. Heb het lief, onvoorwaardelijk intens lief. Dat schept de meest waardevolle bodem voor een gelukkige en succesvolle toekomst, niets meer maar ook beslist niets minder. En klein orakeltje, ik hoop dat je op een dag zelf de God in jou zal ontdekken en ongelooflijk veel van jezelf gaat houden, wie of wat je ook bent. Je bent een wonder en bijzonder gewoon zoals jij BENT.