Er was ooit een tijd dat ik dacht alles te weten. Een tijd waar ik me aan kaders en overtuigingen van mezelf én van de ander vasthield. Omdat ik dacht dat de wereld “plat”, niet maakbaar maar al gemaakt, was. Niet uit de maat lopen en niet naar de uithoeken. Ik nam aan wat gegeven werd vaak van een gever die het ook had aangenomen. En dikwijls gaf ik het door. Schijnveiligheid vierde hoogtij, brutalen namen geen genoegen met de halve wereld en van een wijde wereld was totaal geen sprake.
Ik dacht dat ik wist wie ik was. En mezelf én die wereld te moeten laten zien hoe braaf en bekwaam ik de bedachte ‘wetten’ volgde. Had geen vermoeden dat er mazen waren en Meden en Perzen klonken wel zo veilig. Hoe horende doof en ziende blind was ik.
Totdat de mist optrok…. en er was licht. Ik zag in dat ik niets wist. Dat de kaders en overtuigingen waar ik mij aan vasthield illusie waren. Waardoor ik met open vizier ging zien dat ‘n wereld grenzeloos is. Dat ‘t continu onderhevig is aan ‘t scheppingsvermogen van de ziel en de creatie en expressie ervan onbeperkt. Dat de reis zonder bestemming heerlijk eindeloos is. Ik begon dapper mijn anker te lichten. In feite is er alles en niets dus liet ik mijn innerlijk kompas de weg wijzen.
En hoe minder ik dacht mezelf te moeten bewijzen aan én in die denkbeeldige wereld… hoe meer ik ging voelen en de ander ook de ruimte gaf om te voelen. De ziel begon haar vrijheid te nemen en te geven…
En zo kwam het dat ik leerde dat dat ‘zuivere geven’, dus zonder verwachtingen en aannames, het enige is wat mij stond te doen tijdens mijn reis zonder oevers. Omdat dat het enigste is wat ik BEN, niets meer en niets minder. Eindelijk kon ik luisteren naar mijn ziel en zien met mijn hart. We zijn alles en we zijn niets…de mogelijkheden onbegrensd. Hoe doof en blind was ik… die reiziger die toen dacht het allemaal te weten… Na inzicht kwam uitzicht.
“Spreek niet over liefde, maar laat je liefde spreken”
– Anoeska B.C –