Op mijn bureau ligt een map, een map vol met kopietjes van foto’s waarop allemaal lieve mensen staan. Door de jaren heen werden het er steeds meer. Ik heb er nooit om gevraagd maar elke foto is spontaan gegeven na het geven van een mediamiek consult. Als geste uit dankbaarheid. Ik bewaar ze zorgvuldig en met respect. Ik vind het een grote eer ze stuk voor stuk te hebben mogen ontvangen al die foto’s van de dierbare overledenen van ‘mijn’ cliënten. Sommige hebben een begeleidende tekst zoals: “Kijk, dit is nou mijn lieve zoon waar jij mee sprak” en een ander is ‘enkel’ voorzien van een opgedroogde traan.. Ik kan de gedachte achter het schenken van zo’n foto met heel mijn hart inleven. Vanuit beide werelden de liefde voor elkaar weer voelen en uitspreken is zo intiem en waardevol… En ik, ik mag daar telkens weer getuige van zijn… Mediumschap, een roeping die niet altijd even makkelijk is maar die ik koester met heel mijn hart. En die mij tevens elke dag weer met mijn neus op het feit drukt hoe belangrijk het is uiting te geven aan je liefde, je dierbaren te vertellen dat je van hen houdt… voor altijd.
Vele jaren geleden was ik alleenstaande moeder van twee kleine mannetjes. Het leven was niet altijd even makkelijk maar zij waren (en zijn nog steeds) de zin & zon van mijn bestaan. En al dacht ik soms het leven niet meer aan te kunnen hun bestaan sleepte mij overal doorheen. Elke vezel in mij is verbonden met hun en mijn liefde voor hun is oneindig.
Op een dag was mijn oudste zoon (toen 7) boos op mij. Stampvoetend ging hij naar zijn kamertje en sloeg de deur dicht. Hartverscheurend hoorde ik hem huilen. Voorzichtig deed ik de deur open en ging naast hem op zijn bed zitten. “Waarom moet je zo huilen lieverd?” vroeg ik aan hem. “Omdat ik boos ben op jou maar ook heel veel van je hou maar het lukt me niet om dat te zeggen, mama!” snikte hij terug. Vlug bedacht ik een oplossing en daar ter plekke ontstond ‘ons gebaar’. Ons gebaar waarmee wij tegen elkaar zeggen dat we van elkaar houden als we het om wat voor reden niet kunnen uitspreken. En natuurlijk leerde wij kleine broer (toen 3) ook ‘ons gebaar’. Nooit hadden we kunnen bedenken dat dit gebaar ons zo eigen zou worden en hoe dankbaar er gebruikt van gemaakt zou worden.
Vanavond kwam oudste zoon, inmiddels volwassen, gezellig bij ons eten. Jongste, ondertussen ook een boom van een kerel, haast zich naar de voordeur om zijn grote broer te begroeten. De voordeur gaat met een zwaai open, ze geven elkaar een stevige hug en toen zag ik vanuit mijn ooghoek dat zij het gebaar maakte naar elkaar! Mijn hart stroomde over van ontroering en vertedering. Even zag ik weer die twee kleine mannetjes voor me die samen heftig het gebaar aan het oefenen waren. En tevens besefte ik mij ineens… ik BEN het levende ‘gebaar’.. Inzetbaar als tolk, voor hen die geen stem meer hebben. Om toch nog te kunnen zeggen: “Ik hou van je… voor altijd.” En dat is eigenlijk wat een medium in een notendop is; Een levend ‘gebaar’, boodschapper van de oneindige liefde.
Wat mooi en lief dat je dit deelt!!
Dank je wel en graag gedaan, Astrid!