Misschien was het de wijn die het venijnige bij haar naar boven haalde want met een ‘zeg of ik schiet snoet’ snauwde ze mij toe; “Kom ik in de hemel?” Ik had hier eigenlijk zo geen zin in.. Want uit ervaring weet ik dat je als medium, op bijeenkomsten waar alcohol de drempel verlaagd heeft, soms een soort van vogelvrij verklaard bent. Mien wil haar toekomst weten. Piet wil een strijd met je aangaan en Bert vindt dat je ter plekke moet bewijzen dat je wel “echt” bent en duwt Jan en alleman aan de kant zodat je ‘t kunt demonstreren… Je kunt dus de meest vreemde vragen, acties of aantijgingen verwachten.
Maar goed, ik zou mezelf niet zijn als ik niet zou reageren dus vroeg ik haar droogjes: “Ben je nu in de hemel?” “Ben ik in de hemel?! Natuurlijk niet! Ik zit hier toch?! Dit is niet de hemel!” bitste zij mij toe en wapperde met haar armen om mij duidelijk te maken waar ‘hier’ was. “Wat is de hemel dan volgens jou?” vroeg ik haar, beseffende dat ik haar geduld op de proef stelde. “De hemel is een plek, een sfeer, een dimensie… weet ik veel wat de hemel is! Maar het moet er goed zijn! Denk je dat ik er kom?” tetterde ze tussen twee teugen wijn door.
“Als je wilt kun je er nu al zijn hoor..” ik geloof niet dat ik mijn plagerige ondertoon kon onderdrukken. Nu al? Ik ben niet van plan snel dood te gaan hoor! Ik wil alleen maar van je weten of ik in de hemel kom ja of nee, zo moeilijk is dat toch niet?! De rebelse plaaggeest in mij nam de overhand en prikkelde: “Nou, ik ben wel eens een beetje vergeetachtig… maar ik kan me echt niet herinneren dat ik Petrus ben die bij de hemelpoort geschikt/ongeschikt staat af te vinken…”
Haar gezicht stond op ontploffen en haar ogen schoten vuur. Als ze net zoals ik wimperextensions had gehad waren ze eraf geschroeid.. Want met mooi zorgvuldig gecreëerde Bambi wimpers is het makkelijk vurig blikken maar met ogen die vuur schieten gaan ze nu eenmaal niet samen. Haar irritatiegrens was bereikt! Ze wilde NU van mij weten of ze in de hemel zou komen of niet.
Ik besloot haar maar niet verder te ergeren. We waren tenslotte op een feestje en dat moest gezellig blijven. En afgezien van het feit dat wij elkaar net voor het eerst ontmoet hadden en zij mij toch uitvoerig wist te vertellen wat een vreemd volk mediums waren “die je vooral niet al te serieus moet nemen” voelde ik wel een sympathie voor deze driftige dame. Deze dame die ondanks dat ze mij volgens haar eigen zeggen niet al te serieus nam, mij schijnbaar wel capabel genoeg achtte om haar meest brandende vraag aan te stellen; Komt ze in de hemel?
Het was duidelijk dat ze graag recht voor z’n raap communiceerde. Dus besloot ik dan ook maar op die manier te antwoorden, wel zo helder leek mij:
“Zoals je je nu opstelt, vol overtuigingen, agressie en negativiteit ben je in de hel en zul je ’t leven ook zo ervaren. Maar zodra je je openstelt, overtuigingen durft los te laten, leert inzien dat agressie een zwaktebod is en positiviteit de boventoon laat voeren ben je in de hemel en zul je ‘t leven als hemels ervaren. Zo simpel is dat! Daar hoef je niet eerst voor dood te gaan hoor! Je schept je eigen hemel en hel via de denkwijze die je hanteert. Deze staat van ‘Zijn’ neem je gewoon met je mee zodra je komt te overlijden. Want het leven gaat door dus ook daar maak je je eigen hemel of hel.”
“Dus als antwoord op je vraag; Kom je in de hemel? Nee, niet als je zo blijft denken en je zo blijft gedragen zoals je nu doet. En ja, zoals ik al zei aan het begin van ons gesprek; als je wilt kun je er nu al zijn en het is er inderdaad goed toeven. De keus is dus geheel aan jou! Maar neem mij vooral niet al te serieus.. ik ben een medium.” Ik hief mij glas en riep vol enthousiasme: “Proost! Op het leven!” gaf haar een vette knipoog met mijn nieuw gezette Bambi wimpers en ging met gierende banden richting huis. Het was weer ’n “hemels” feest geweest voor dit medium.