Daar zat ie dan een beetje onwennig tegenover mij met een blik in zijn ogen van ‘Wat doe ik hier?’ Een grote kerel, ras Amsterdammer, postuur blokkie beton. Hij was door zijn vrouw naar mij gestuurd, zij was al eerder bij mij geweest en wist dus wat voor vlees ze (aan mij) in de kuip had. Een slimme dame die zich geen oor liet aannaaien en ik schatte hem van hetzelfde kaliber in. En dit was ook precies de houding die hij aannam vanaf het moment dat hij binnen was. De arme man wist echt niet wat hij met mij aan moest en wat hij verwachten kon.
Hij miste zijn moeder erg, ze was plots gaan hemelen en hij kon het maar niet verkroppen. Dagelijks hadden moeder en zoon contact met elkaar gehad tot de dag dat zij heenging. En deze middag, jaren naar haar (fysieke) dood, zat hij tegenover mij in de stille hoop iets van haar te horen maar met een ‘ik geloof er niks van houding’. Maar inmiddels heb ik in al die jaren wel zo’n beetje alle houdingen – van Afkeurend to Zalvend – tegenover mij gehad. En weet dus ook dat die houding(en) voortkomen uit een mix van onzekerheid en toch ook wat angst. Angst om wat er gebeuren gaat ( Gaan de deuren klapperen? De lichten knipperen?) en (onbewust) om toch het laatste beetje hoop te verliezen blijkt het medium niet te voldoen aan de verwachtingen.. en dus de hoop op ooit contact te hebben met hun dierbare.
Nou, wat die klapperende deuren en knipperende lichten betreft moest ik hem teleurstellen. “Ik doe niet aan special effects, mij te duur” zei ik tegen hem op zijn vraag of hij iets engs kon verwachten. Hij lachte bijna ontzichtbaar maar waarempel ik zag hem ietsje ontspannen!
Afijn, knettershard hebben zijn moeder vanuit de Spirituele Wereld en ik voor hem gewerkt. Prachtige bewijzen gaf zij van haar bestaan en van haar voortbestaan. Ontroerende herinneringen die zij samen beleefd hadden en details over haar en zijn leven ( dit laatste om hem te laten weten dat zij zijn leven nog steeds volgt). En bij alles wat zij aan mij doorgaf en ik weer aan hem vertelde gaf hij een kort nors knikje en zei kortaf ‘Klopt’. Zijn hoofd werd wel bij elke ‘klopt’ een tintje roder maar zijn armen bleven strak over elkaar gevouwen. En al dacht ik dat ik toch echt goed bezig was ( zweet stond me op de rug) bekroop mij toch het gevoel dat het voor hem niet overtuigend genoeg was…
“En nu?” vroeg ik aan zijn moeder.. “Zeg hem dat ik echt niet kassie wijle ben”.. hoor ik haar in mijn oor fluisteren met een onmiskenbaar Amsterdams accent. Bijna… bijna ging ik mij afvragen of dat uberhaupt overtuigend was als een medium dat zegt maar besloot dat zijn moeder het wel zou weten. Dus zei ik ietwat plompverloren tegen hem; Je moeder zegt dat ze echt niet kassie wijle is..
Zijn ogen werden schoteltjes en ineens riep hij keihard: WEL GODSAMME BELATAFELEN!! Nu was het aan mij de beurt om grote ogen (van schrik) op te zetten! Was hij boos? En schoof mijn stoel voorzichtig iets naar achteren in afwachting van wat hij zou gaan doen… Maar de arme man brak en huilde tranen met tuiten. Tranen van ontlading en geluk bleek later na een halve doos tissues en een paar koppen koffie.
Dit was voor hem het doorslaggevende bewijs dat zij niet dood.. euh.. kassie wijle was! Hij had moeders namelijk op de dag van haar heengaan nog aan de telefoon gehad. Ze had die dag in tegenstelling tot wat hij gewend was niet meteen de telefoon opgepakt en dat maakte hem erg ongerust. Toen het de derde keer wel gelukt was en hij haar vertelde dat hij zich zorgen om haar had gemaakt, had zij gezegd; Ik ben echt niet kassie wijle hoor! Anderhalf uur nadat zij opgehangen had was ze helaas wel gaan hemelen… maar kassie wijle? Ammenooitniet!
Note to myself: Mediums bepalen niet zelf wat doorslaggevend bewijs is en wat niet. Dat weten de mensen uit de Spirituele Wereld zelf dondersgoed.
©Anoeska
(Datums, persoonlijke details, namen, geslacht, leeftijden etc. zijn wegens privacy redenen altijd gefingeerd in dit blog )