Soms voelde ik me vroeger net een oude engel met van die gehavende vleugels met versleten veertjes. Ik voelde me dan zo’n duizend jaar oud en misplaatst op aarde. Misplaats en met heimwee. Te weinig heimwee om naar “huis” te gaan en net genoeg heimwee om niet de drang te kunnen onderdrukken om een hemel op aarde te willen creëren. Afijn, zo’n engel die vol bezieling blijft fladderen totdat het laatste veertje is uitgevallen.
Nou weet ik dat ik niet de enige ben met dat gevoel, dat gevoel dat als je niet oppast je meesleurt een diep putje in. Welnee, ik zie ze overal van die “oude engelen” en misschien herken jij jezelf wel als je dit leest.
Van die typjes die gevoelig zijn voor al het leed en kwaad in de wereld. Zo gevoelig dat we er verdrietig van kunnen worden of angstig of depressief en ons gaan hullen in een emotioneel isolement in een poging om zo nog enige kans op teleurstelling in de mens te voorkomen. Verstandelijk begrijpen we hoe de wereld in elkaar steekt maar gevoelsmatig kunnen we er geen touw aan vast knopen. Op die momenten kan je wel huilen van onmacht om alles en iedereen op de wereld. Aanslagen, gifgasaanvallen, dierenmishandeling “zomaar” wat koppen uit de kranten. En dan heb ik ’t gemakshalve niet eens wat er allemaal in je eigen leven kan passeren. Kortom, als oude engel blijkt dat je werk er nooit opzit. Je hoopt van wel, het is je doel, maar ‘de mensch’ bewijst elke dag iets anders. Hoe harder je ploetert hoe meer “werk” je om je heen ziet groeien.
Ook misschien een hele herkenbare is de ‘boze engel’. Ooit heel gevoelig (stiekem nog steeds) en was genegen om ‘n ieder te helpen maar te vaak in de vleugels geschoten en toen in de aanvalsmodus gegaan. Want aanval zal wel de beste verdediging zijn? Een ‘Engel op oorlogspad’ noem ik ze. Boos en teleurgesteld, je deed toch immers je best? Ook kan het zijn dat je onverschillig bent geworden. En de val naar onverschilligheid is wel de diepste val die een engel kan maken. Want als zelfs de gevoeligen zich niets meer aan gaan trekken van al het leed… Als zelf zij de hoop opgeven en niet meer de drang voelen om te helpen, redden en lief te zijn? Wat moet er dan van de wereld terecht komen?
Dan maar niets verwachten want dat schept teleurstellingen? Onzin! Zouden we alle verwachtingen naar elkander loslaten dan vervallen we toch tot een kans- en hopeloos geheel? We mogen fatsoen, respect, naastenliefde van elkaar verwachten! Je krijgt het niet altijd direct terug maar wees dan niet ontmoedigd. Blijf het ondanks dat toch zelf geven en je zult ontvangen! Misschien van een ander, misschien op een ander tijdstip maar het komt jouw kant op. Een energetische investering die zichzelf altijd terugverdient.
Elk mens is eigenlijk een engel. Een wezen dat diep van binnen puur en goed is en harmonie, liefde en vrede wenst. Maar door omstandigheden en conditioneringen, die het leven met zich meebrengt, zo ver van zichzelf verwijderd kan raken dat het vergeet dat het “vleugels” heeft. Dat het liefde is en die liefde graag geeft en ontvangt.
Hoe dan die gehavende vleugeltjes weer oplappen en de blijheid, vrijheid tegemoet gaan? Hoe komen we weer tot die essentie die we in werkelijkheid zijn? En hoe blijven we daar?
Waar veel licht is daar moet donker ook ergens aanwezig zijn, het één kan niet zonder het ander. Het hele leven is bestaat uit tegenpolen, dualiteit. Donker/ licht, stilte / lawaai, verdriet / blijdschap. Maar ook binden & loslaten. Het kunnen binden is onze kracht, maar daar waar onze kracht ligt verschuilt ook vaak onze zwakte… loslaten.
En ondanks dat we weten dat het hele leven als het ware één grote pulserende cyclus is, willen we wel de ene kant van die cyclus accepteren maar niet de andere kant. Sterker nog we vechten er zelfs vaak tegen. Toch wil het één nooit zonder het ander dat gaat nu eenmaal niet… de schepping is zuiver in haar balans en behalve liefde is niets voor eeuwig.
Afijn, het binden en loslaten… we binden ons vanaf de dag dat we geboren worden , dat begint met moeder en kind. Maar tegelijkertijd laten we elke dag dat we iets zelfstandiger worden en dat we iets ouder worden een beetje los. De moeder het kind, het kind de moeder en uiteindelijk het aardse leven.
Het leven is een wrede schoonheid. Een schoonheid die je zal doen liefhebben, verblinden en doen genieten, binden. Maar je ook zal pijn doen, kwetsen en teleurstellen. De hele valkuil van ons als mens is dat we enkel willen en verwachten te mogen leven met de schoonheid en dus geen rekening willen houden met de meedogenloze kant van het leven, terwijl die twee één zijn. Gaandeweg laten we los wat ons gelukkig maakt door ons hard, boos of onverschillig op te stellen. En binden ons aan dat waar we ongelukkig van worden, oud zeer, teleurstellingen etc.
Dus, hoe dan die gehavende vleugeltjes weer oplappen en de blijheid, vrijheid tegemoet gaan? Hoe komen we weer tot die essentie komen die we in werkelijkheid zijn? En hoe blijven we daar?
Door je te realiseren dat jij een wezen van liefde bent en daar onverstoorbaar naar te blijven handelen. Door je weer te gaan binden aan dat waar je gelukkig van wordt en los gaat laten wat je verdrietig maakt, op z’n minst vrede sluit met het leven zoals ‘t is. En te accepteren dat licht niet zonder donker kan bestaan. En al lijkt het nog zo donker er is eigenlijk altijd licht. Want donker kan immers ook niet zonder licht. Alleen jij bepaalt zelf hoe hard je het licht laat schijnen. En hoe harder je schijnt, hoe hoger je vliegt.