Ik ben dol op demonstreren. En dan bedoel ik niet schreeuwend en zwaaiend met een zelfgemaakt bord vol krachtige leuzen bozig mijn onvrede uiten. Alhoewel dat misschien best fijn kan zijn op z’n tijd… Ik bedoel natuurlijk demonstraties mediumschap geven voor publiek. Een ander soort van beroepsdemonstrant dus. Het voelt geweldig om te mogen doen en het scheelt me een hoop taakstraf op deze manier en ik hoef geen bord in elkaar te flansen.
Maar nu even zonder grapjes. Waarom voelt het zo geweldig om te doen? Het is niet de aandacht. Ik denk dat ik daar te nuchter voor ben. Ik weet dat het ‘t publiek niets kan schelen of ik de demonstratie kom geven, de postbode of de slager van de hoek. Het gaat de mensen erom wat zij te horen krijgen, de kwaliteit van de contacten, en niet van welk medium. Dus die eventuele positieve aandacht eigen ik me niet toe maar zie ik des te meer als enthousiasme jegens de Spirituele Wereld, en terecht.
Maar wat het wel is, is de enorme hoeveelheid overweldigende liefdevolle en bruisende energie die ik op die avonden ervaar. De mensen vanuit de Spirituele Wereld zijn dan zo sterk aanwezig en ik voel hun in elke vezel van mijn zijn. Hun aanwezigheid, hun liefde, hun vreugde. Momenten voor mij waar ik mij elke keer weer dankbaar voel dat ik geboren ben als boodschapper van de liefde. Want dat zijn mediums tenslotte. Maar ook de energie van alle mensen in de zaal, de opwinding, liefde, en de hoop op een contact met hun dierbaren. Al met al ben ik dan niet alleen spreekwoordelijk met mijn hoofd in de wolken ook voelt het alsof ik een beetje loskom van materie en alles en iedereen echt één is..
Afijn, ik voel me een gezegend mens. Eigenlijk altijd wel. Maar mag ik demonstreren dan komt mijn geest uit de fles! Wat er ook zo leuk aan is, ik kom overal, van verenigingshuis tot theater. Van Nergenshuizen tot Wauweldam. En vaak weet ik van te voren niet echt wat ik verwachten kan. Zo stond ik ooit eens in vol ornaat in een tikkeltje vervallen scouting gebouwtje voor vijf mensen te demonstreren en in spijkerbroek met sneakers plots op het toneel van een zo goed als vol theater. En ik geniet! Telkens weer! Wie kan het schelen waar ik sta en wat ik aan heb? Niemand toch?! Lekker belangrijk.
En dan al die mensen die ik ontmoeten mag… fantastisch! En dan bedoel ik niet alleen al die lieve mensen (van deze wereld en de spirituele wereld) die ik ontmoet tijdens het maken van de contacten, maar ook de mensen die ik ervoor en/of erna ontmoet. De koffiejuf achter de bar, mensen van de organisatie of bijvoorbeeld de conciërge van het betreffende gebouw. Of de “ome Karel” die graag bij aanvang een aria wilde opdragen aan de Spirituele Wereld en vocaal zo uit zijn dakje ging dat het niet alleen ons maar ook hem pijn gedaan moest hebben. En dan de rijzige toiletdame uit Kukelton. Die zal ik nooit meer vergeten. Deze dame had de hele avond achterin de zaal staan kijken. Waarom ze niet ging zitten? Geen idee.
Maar toen de demonstratie afgelopen was en ik vroeg of er mensen waren die nog vragen hadden beende ze met een ferme pas en een strenge blik in haar ogen van achter naar voor.. mijn kant op. En toen ze zo ongeveer op 15 centimeter afstand van mij stond keek ze mij met haar priemende kraaloogjes strak aan. De gehele zaal viel stil (en dacht waarschijnlijk; Nou zullen we het krijgen..).
Even keek ze scheel omhoog alsof ze naar haar eigen voorhoofd wilde kijken om vervolgens mij weer diep in de ogen te kijken. En net op het moment dat ik dacht; Wat is hier de bedoeling van? Vroeg ze op een bijna uitdagende manier: “Kan jij ook zien hoe groot mijn derde oog isss? Weet jij dat??” En misschien had ze op een antwoord gehoopt als; “Nouuu, toch zeker wel formaatje handsinaasappel wat ik zo zie! Mooi groot hoor!”. Maar ik, die op elke vraag voorbereid was behalve op deze, hoorde mijzelf de “legendarische” woorden stamelen: “Euh.. nee.. ik heb werkelijk geen flauw idee.. Maar weet u misschien waar ik hier het toilet kan vinden?”. Een vraag waarop zij mij op haar beurt uiteraard feilloos antwoord op kon geven…
Note tot he public: Mediums weten echt niet alles…het zijn soms net gewone mensen.. 😉
Liefs, Anoeska
Hahaha geweldig Noes. Mooi geschreven weer. Dat je geniet is elke keer weer te zien, te horen en zeker te voelen.
Op jouw geheel eigen wijze: zuiver, altijd positief, met een gepaste dosis humor en altijd weer zeer liefdevol.
“It is not about the messenger”, is echt jouw credo als heuse Ambassador of the Spirits weet jij telkens weer de mensen te beroeren, een hart onder de riem te steken èn in het hart te raken met je manier van werken. Het aplaus en de credits verwijs je altijd linea recta toe aan de Spirituele Wereld. Kortom een genot om zo’n demonstratie bij te wonen ookal komen er geen barricades aan te pas. X!
Rebecca heeft heel mooi verwoord wat ook ik denk.
Dank jullie wel Rebecca & Kees!